Zespoły F1 - Williams

• Lance Stroll (Kanada)
• Siergiej Sirotkin (Rosja)

• Paul di Resta (Szkocja)

Williams powstał w 1977 roku pod przewodnictwem Franka Williamsa. Po nieudanych projekcie, zwanym Frank Williams Racing Cars, Brytyjczyk zdecydował się porzucił współpracę z Walterem Wolffem, z którym tworzył team. Razem z Patrickiem Headem założył własny zespół Williams Grand Prix Engineering, który zadebiutował podczas Grand Prix Hiszpanii w sezonie 1977 z silnikie Ford- Cosworth. Reprezentantem ekipy był Patrick Neve, który wziął udział w jedenastu z szesnastu rozgrywanych wyścigów. Belg nie zdobył punktów, a najlepszym rezultatem było siódme miejsce osiągnięte we Włoszech. Rok później zastąpił go Alan Jones. Australijczyk zdobył pierwsze punkty dla zespołu podczas trzeciej rundy rozgrywanej w Republice Południowej Afryki, dzięki finiszowi na czwartym miejscu. Drugie miejsce Jonesa w USA dało Williamsowi pierwsze podium, co pozwoliło zespołowi zakończyć zmagania na dziewiątym miejscu w tabeli konstruktorów. W sezonie 1979 do Jonesa dołączył Clay Regazzoni, który zanotował pierwszą wygraną w historii zespołu podczas wyścigu w Wielkiej Brytanii. W następnych trzech wyścigach, podobnie jak w przedostatniej rundzie sezonu, wygrywał Jones. Dzięki znacznej poprawie dyspozycji, Williams uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji konstruktorów.

Rok 1980 był pierwszym z wielkich triumfów brytyjskiego teamu. Regazzoni został zastąpiony przez Carlosa Reutemanna. Alan Jones, po wygraniu pięciu wyścigów, został pierwszym mistrzem świata w barwach Williamsa, który znalazł się także na czele tabeli konstruktorów. Sezon później kierowcy teamu wygrali po dwa wyścigu, co pozwoliło obronić mistrzostwo konstruktorów, jednak żaden z nich nie triumfował wśród kierowców. Rok później sytuacja się odwróciła. Keke Rosberg, który zastąpił Alana Jonesa, sięgnął po mistrzostwo świata, mimo wygrania tylko jednego wyścigu. Reutemann wycofał się z F1 po dwóch wyścigach. Jego miejsce na jeden wyścig zajął Mario Andretti, a na resztę sezonu Derek Daly. Williams ukończył zmagania na czwartej pozycji wśród konstruktorów. W 1983 roku Williams wybrał Hondę jako nowego dostawcę silników. Rosberg wygrał tylko jeden wyścig, rozgrywany w Monako, dzięki czemu brytyjski team uplasował się na czwartym miejscu w tabeli zespołów. Rok później u boku Rosberga ścigał się Jacques Laffite. Kierowcy nie liczyli się w walce o najwyższe trofea, Fin wygrał tylko rundę w USA. Williams spadł na szóste miejsce w klasyfikacji konstruktorów. W sezonie 1985 partnerem zespołowym Rosberga został Nigel Mansell. Fin i Brytyjczyk wygrali po dwa wyścigi, dzięki czemu ekipa Williamsa ukończyła zmagania jako trzecia wśród konstruktorów. Kolejny rok naznaczony był wypadkiem Franka Williamsa, w wyniku którego został sparaliżowany. Szef zespołu nie powrócił do padoku przez prawie rok, jednak jego ekipa osiągała zadowalające rezultaty. Mansell i Nelson Piquet, który zastąpił Rosberga, wygrali łącznie dziewięć wyścigów, co pozwoliło brytyjskiej ekipie zdobyć mistrzostwo konstruktorów. Williamsowi udało się obronić trofeum, a także zdobyć tytuł wśród kierowców za sprawą Piqueta. Brazylijczyk wyprzedził drugiego Mansella o 12 punktów. Rok 1988 przyniósł współpracę z nowym dostawcą silników, firmą Judd. Miejsce panującego mistrza świata zajął Riccardo Patrese. Mansell dwukrotnie meldował się na podium, jednak wobec dominacji McLarena, żaden z kierowców nie wygrał wyścigu. Williams uplasował się na siódmym miejscu w tabeli konstruktorów. Od następnego roku w teamie rozpoczęła się era silników Renault. Miejsce Mansella zajął Thierry Boutsen, który wygrał rundy w Kanadzie i Australii. Wyniki kierowców pozwoliły brytyjskiemu zespołowi na zajęcie drugiej pozycji wśród zespołów.

W sezonie 1990 kierowcy wygrali po jednym wyścigu, a Williams spadł na czwarte miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później do zespołu powrócił Mansell, który zastąpił Boutsena. Brytyjczyk wygrał pięć wyścigów, co dało mu wicemistrzostwo wśród kierowców. Dwa kolejne triumfy dołożył Patrese, dzięki czemu także Williams ukończył zmagania na drugim miejscu w tabeli zespołów. Rok 1992 był dominacją Williamsa. Na szesnaście rozgrywanych wyścigów przedstawiciele brytyjskiego teamu zajmowali najwyższy stopień podium dziesięć razy, a aż dziewięciokrotnie był to Mansell. Sezon zakończył się dubletem dla teamu. Mimo odejścia obu kierowców, sytuacja na czele tabeli nie uległa zmianie także rok później. Alain Prost i Damon Hill wygrali dziesięć wyścigów. Siedem zwycięstw Francuza pozwoliło mu stać się czterokrotnym mistrzem świata. Williams obronił mistrzostwo wśród konstruktorów. W 1994 roku miejsce odchodzącego ze sportu Prosta zajął Ayrton Senna. Brazylijczyk zajął pole position w dwóch pierwszych wyścigach, jednak nie ukończył żadnego z nich. Podczas trzeciej rundy, rozgrywanej w San Marino także ruszał z pierwszego pola, jednak na szóstym okrążeniu wyścigu rozbił swój bolid, co doprowadziło do jego śmierci. Wydarzenie to było niezwykle trudne dla zespołu również z tego powodu, że włoscy prokuratorzy oskarżali Williamsa i jego zespół o spowodowanie zgonu kierowcy. W hołdzie dla Senny brytyjski team wystawił tylko jeden samochód podczas następnego wyścigu rozgrywanego w Monako. Fotel Brazylijczyka do końca sezonu zajmowali Mansell i David Coulthard. Drugi kierowca ekipy, Hill, został wicemistrzem świata, a zespół zdobył mistrzostwo konstruktorów. Rok później team ponownie postawił na Hilla i Coultharda. Łącznie wygrali pięć wyścigów, z czego cztery były triumfami Damona, który ponownie znalazł się na drugim miejscu w tabeli kierowców. Także Williams uplasował się na drugiej pozycji wśród konstruktorów. W 1996 roku do Hilla dołączył Jacques Villeneuve. Williams absolutnie zdominował sezon, wygrywając dwanaście z szesnastu wyścigów. Osiem z nich wygrał Brytyjczyk, co dało mu mistrzowski tytuł, a Kanadyjczyk z czterema triumfami uplasował się na drugim miejscu. Brytyjski team w tabeli konstruktorów wyprzedził drugie Ferrari aż o 105 punktów. Panujący mistrz świata opuścił zespół, a w jego miejsce zakontraktowano Heinza- Haralda Frentzena. Williams ponownie znalazł się na czele stawki, broniąc obu mistrzostw. Villeneuve zanotował siedem z ośmiu wygranych zespołu, co pewnie pozwoliło mu sięgnąć po puchar. Frentzen został wicemistrzem świata. Po tym, jak Renault wycofało się z F1, Williams musiał zmienić dostawcę silników. Zdecydowano się skorzystać z usług Mecachrome, który dysponował starymi, bliźniaczymi modelami silników Renault. Brak progresu w konstrukcji i jednostce napędowej bolidu odbił się na wynikach zespołu. Kierowcy nie wygrali ani jednego wyścigu, jedynie trzykrotnie stawali na podium. Brytyjska ekipa spadła na trzecie miejsce wśród konstruktorów. W 1999 roku firma Mecachrome przekształciła się w Supertcec i wciąż dostarczała Williamsowi jednostki napędowe. Do zmian doszło w składzie kierowców, gdyż od nowego sezonu ekipę reprezentowali Ralf Schumacher i Alessandro Zanardi. Niemiec trzy razy meldował się na podium, co dało zespołowi piąte miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Włoch żadnego z wyścigów nie ukończył w czołowej szóstce, co doprowadziło do zerwania z nim współpracy po zakończeniu sezonu.

Od 2000 roku Williams rozpoczął współpracę z nowym dostawcą silników, niemieckim BMW. Partnerem zespołowym Schumachera został Jenson Button. Brytyjska ekipa ponownie nie odniosła zwycięstwa w żadnym z wyścigów. Niemiec trzykrotnie meldował się na podium, co wystarczyło do zdobycia trzeciego miejsca w klasyfikacji konstruktorów. Williams powrócił do wygrywania rok później, jednak kłopoty z niezawodnością pozwoliły tylko na cztery zwycięstwa. Trzy z nich były zasługą Schumachera, a czwarte Juana Pablo Montoyi, który zastąpił w zespole Buttona. Team musiał uznać wyższość Ferrari i McLarena i zakończył sezon na trzecim miejscu. W 2002 roku Ferrari nie wygrywało tylko w dwóch wyścigach i w jednym z nich, podczas rundy w Malezji, triumfował Ralf Schumacher. Williams został wicemistrzem konstruktorów. Sezon później kierowcy zdobyli po dwa zwycięstwa, jednak żaden z nich nie liczył się w walce o mistrzostwo. Zespół ponownie uplasował się na drugiej pozycji w tabeli konstruktorów. 2004 rok był ostatnim dla Montoyi w Williamsie. Kolumbijczyk zwyciężył w ostatniej rundzie sezonu rozgrywanej w Brazylii, jednak miał za sobą trudny sezon, ponieważ został zdyskwalifikowany w Kanadzie i USA. Także Schumacher borykał się z problemami, gdyż poważna kontuzja wykluczyła go z udziału w sześciu wyścigach, w których zastąpili go Marc Gene i Antonio Pizzonia. W 2005 roku fotele wyścigowe zajęli Mark Webber i Nick Heidfeld. Kierowcy cztery razy stanęli na podium. Na pięć ostatnich rund miejsce Niemca zajął Pizzonia. Stosunki między Williamsem i BMW znacznie się pogorszyły. Obie strony publicznie wyraziły swoje niezadowolenie ze współpracy i mimo obowiązującej umowy, po sezonie zakończyły wspólne działania. Brytyjska ekipa zakończyła zmagania na piątej pozycji wśród konstruktorów. Na 2006 rok zdecydowano się nawiązać współpracę dotyczącą silników z firmą Cosworth. Miejsce Heidfelda zajął Nico Rosberg. Zespół przez cały sezon miał duże problemy z niezawodnością i ani razu nie zameldował się na podium po raz pierwszy od swojego debiutu w Formule 1 w 1977 roku. W klasyfikacji konstruktorów ekipa zajęła ósme miejsce. Słaba dyspozycja zmusiła team do zmiany dostawcy jednostek napędowych. Tym razem zdecydowano się na Toyotę. Obok Nico Rosberga ścigał się Alexander Wurz. Austriak w Kanadzie zdobył jedyne w sezonie podium dla zespołu, który na koniec zmagań uplasował się na czwartym miejscu wśród konstruktorów. W 2008 roku miejsce Wurza zajął Kazuki Nakajima. Pozostający w zespole Rosberg dwa razy stanął na podium, jednak forma teamu wciąż była daleka od zadowalającej. W tabeli zespołów Williams zanotował dopiero ósmą pozycję. Rok później wszystkie punkty zdobyte dla teamu były zasługą Niemca. Regularność Rosberga nie wystarczyła jednak, by stanąć na podium. Brytyjski zespół ukończył sezon na siódmym miejscu w tabeli konstruktorów.

W 2010 roku Williams powrócił do silników Coswortha. Do zmian doszło także w składzie kierowców, gdyż nawiązano współpracę z Rubensem Barrichello i Nico Hulkenbergiem. Ekipa ponownie zakończyła sezon bez podium, jednak podczas Grand Prix Brazylii Niemiec wywalczył pole position w zmiennych warunkach. Team uplasował się na szóstym miejscu w tabeli konstruktorów. W kolejnym roku miejsce Hulkenberga zajął Pastor Maldonado. Wyniki kierowców były bardzo rozczarowujące, jedynie trzy razy udało im się ukończyć wyścigi na punktowanych pozycjach. Williams zajął dziewiąte miejsce wśród zespołów, mając za sobą tylko ekipy, które zakończyły zmagania z zerem na koncie. Na 2012 rok brytyjski zespół związał się z Renault, które dostarczało im jednostki napędowe. Miejsce Barrichello zajął Bruno Senna. Podczas Grand Prix Hiszpanii Maldonado odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w F1, które było także pierwszym triumfem Williamsa od 2004 roku. Kilka godzin po wyścigu w garażu ekipy wybuchł pożar, w wyniku którego kilka osób zostało rannych. Mimo zwycięstwa team zajął dopiero ósme miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później miejsce Senny zajął Valtteri Bottas. Nie poprawiło to jednak wyników teamu, gdyż każdy z kierowców tylko raz meldował się w punktowanej dziesiątce. Williams uplasował się na dziewiątym miejscu wśród zespołów. Od 2014 roku obok Bottasa ścigał się Felipe Massa. Team rozpoczął także długoletnią współpracę z Martini oraz z Mercedesem, który stał się ich nowym dostawcą silników. Forma zespołu znacznie wzrosła, a kierowcy dziewięciokrotnie stawali na podium, dzięki czemu Williams powrócił do czołowej trójki w klasyfikacji konstruktorów. Przed wyścigiem w Austrii Felipe Massa wygrał kwalifikacje, a tuż za nim uplasował się Bottas, co oznaczało, że ekipa zajmie pierwszy rząd przed startem do wyścigu po raz pierwszy od 2003 roku. W 2015 roku Williams ponownie uplasował się na trzeciej pozycji na koniec sezonu, w trakcie którego jego kierowcy czterokrotnie meldowali się na podium. Rok później dyspozycja ekipy nieco się obniżyła, a Bottas zdobył jedyne podium dla Williamsa w Kanadzie. Brytyjski team zameldował się na piątym miejscu w klasyfikacji końcowej. W 2017 roku zespół reprezentowali Massa i Lance Stroll. Kanadyjczyk słabo rozpoczął sezon, jednak zapewnił ekipie jedyne podium w sezonie podczas rundy w Azerbejdżanie. Williams ponownie ukończył zmagania jako piąty wśród konstruktorów. W 2018 roku obok Strolla zakontraktowano Siergieja Sirotkina, a kierowcą rezerwowym został Robert Kubica. Obaj reprezentanci zespołu mieli trudności z punktowaniem, a Williams w większości wyścigów był ekipą końca stawki. Ogłoszono, że w przyszłym roku brytyjski team reprezentować będzie debiutant, George Russell oraz powracający po ośmiu latach przerwy od ścigania w F1 Robert Kubica.