Zespoły F1 - Williams

• Alexander Albon (Tajlandia)
• Logan Sargeant (Stany Zjednoczone)

Williams powstał w 1977 roku pod przewodnictwem Franka Williamsa. Po nieudanych projekcie - Frank Williams Racing Cars - Brytyjczyk zdecydował się porzucił współpracę z Walterem Wolffem, z którym stworzył team. Wraz z Patrickiem Headem założył własny zespół Williams Grand Prix Engineering, który zadebiutował podczas GP Hiszpanii w sezonie 1977 z silnikiem Ford- Cosworth. Reprezentantem ekipy był Patrick Neve, który wziął udział w jedenastu z szesnastu rozgrywanych wyścigów. Belg nie zdobył punktów, a najlepszym jego rezultatem było 7. miejsce osiągnięte we Włoszech. Rok później zastąpił go Alan Jones. Australijczyk zdobył pierwsze punkty dla zespołu podczas trzeciej rundy rozgrywanej w Republice Południowej Afryki. Finiszował wtedy na 4. lokacie. 2. miejsce Jonesa w USA dało Williamsowi pierwsze podium, co ostatecznie pozwoliło zespołowi zakończyć zmagania na 9. miejscu w tabeli konstruktorów. W sezonie 1979 do Jonesa dołączył Clay Regazzoni, który zanotował pierwszą wygraną w historii zespołu w trakcie GP Wielkiej Brytanii. W następnych trzech wyścigach - podobnie jak w przedostatniej rundzie sezonu - wygrywał Jones. Dzięki znacznej poprawie Williams uplasował się na 2. pozycji w klasyfikacji ekip.

Kampania 1980 była pierwszą z wielkich triumfów brytyjskiego teamu. Regazzoni został zastąpiony przez Carlosa Reutemanna. Po wygraniu pięciu wyścigów Alan Jones został pierwszym mistrzem świata w barwach Williamsa, który znalazł się także na czele tabeli konstruktorów. Sezon później kierowcy teamu wygrali po dwie rundy, co pozwoliło obronić mistrzostwo wśród zespołów. Żaden z nich nie triumfował natomiast w zestawieniu zawodników. Rok później sytuacja się odwróciła. Keke Rosberg, który zastąpił Jonesa, sięgnął po mistrzostwo świata, mimo iż wygrał tylko jeden wyścig. Reutemann wycofał się z F1 po dwóch wyścigach. Jego miejsce na jedną rundę zajął Mario Andretti, a na resztę sezonu Derek Daly. Williams ukończył zmagania na 4. pozycji wśród konstruktorów. W 1983 roku Brytyjczycy postawili na Hondę jako nowego dostawcę silników. Rosberg wygrał tylko GP Monako, dzięki czemu brytyjski team uplasował się na 4. miejscu w tabeli zespołów. Rok później u boku Fina ścigał się Jacques Laffite. Kierowcy nie liczyli się w walce o najwyższe trofea. Rosberg zdołał wygrać tylko rundę w USA. Williams spadł na 6. lokatę w klasyfikacji konstruktorów. W sezonie 1985 partnerem fińskiego wąsacza został Nigel Mansell. Rosberg oraz Brytyjczyk wygrali po dwa wyścigi, dzięki czemu ekipa ukończyła zmagania jako trzecia wśród teamów. Kolejny rok naznaczony był wypadkiem Franka Williamsa, w wyniku którego został sparaliżowany. Szef zespołu nie powrócił do padoku przez prawie następne 12 miesięcy. Mimo to jego zespół osiągał zadowalające rezultaty. Mansell i Nelson Piquet, który zastąpił Rosberga, wygrali łącznie dziewięć wyścigów, co pozwoliło brytyjskiej ekipie zdobyć mistrzostwo konstruktorów. Williamsowi udało się obronić trofeum w 1987 roku, a także zdobyć tytuł wśród kierowców za sprawą Piqueta. Brazylijczyk wyprzedził drugiego Mansella o 12 punktów. Następna kampania przyniosła współpracę z nowym dostawcą silników, firmą Judd. Miejsce panującego mistrza świata zajął Riccardo Patrese. Mansell dwukrotnie meldował się na podium, aczkolwiek wskutek dominacji McLarena żaden z kierowców nie wygrał wyścigu. Williams uplasował się na 7. miejscu w tabeli konstruktorów. Od kolejnego roku w teamie rozpoczęła się era silników Renault. Miejsce Brytyjczyka zajął Thierry Boutsen, który wygrał rundy w Kanadzie i Australii. Wyniki kierowców pozwoliły brytyjskiemu zespołowi na zajęcie 2. pozycji wśród zespołów.

W sezonie 1990 kierowcy wygrali po jednym wyścigu, a Williams spadł na 4. miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później do zespołu powrócił Mansell, który zastąpił Boutsena. Brytyjczyk wygrał pięć wyścigów, co dało mu wicemistrzostwo wśród kierowców. Dwa kolejne triumfy dołożył Patrese, dzięki czemu Williams również ukończył zmagania na 2. lokacie. Kampania 1992 była dominacją ekipy z Grove. Na szesnaście rozgrywanych wyścigów przedstawiciele brytyjskiego teamu zajmowali najwyższy stopień podium aż dziesięć razy, z czego dziewięciokrotnie był to Mansell. Sezon zakończył się dubletem dla teamu. Mimo odejścia obu kierowców sytuacja na czele tabeli nie uległa zmianie także 12 miesięcy później. Alain Prost i Damon Hill wygrali dziesięć wyścigów. Siedem zwycięstw Francuza pozwoliło mu stać się czterokrotnym mistrzem świata. Williams obronił mistrzostwo wśród konstruktorów. W 1994 roku miejsce odchodzącego ze sportu Prosta zajął Ayrton Senna. Brazylijczyk sięgnął po pole position w dwóch pierwszych wyścigach, natomiast nie ukończył żadnego z nich. Podczas trzeciej rundy rozgrywanej w San Marino, do której ruszał znowu z 1. pola, na szóstym okrążeniu wyścigu rozbił swój bolid, co doprowadziło do jego śmierci. Wydarzenie to było niezwykle trudne dla zespołu. Głównie dlatego, że włoscy prokuratorzy oskarżali Williamsa i jego zespół o spowodowanie zgonu kierowcy. W hołdzie dla Senny brytyjski team wystawił tylko jeden samochód podczas następnego wyścigu rozgrywanego w Monako. Fotel Brazylijczyka do końca sezonu zajmowali Mansell i David Coulthard. Drugi kierowca ekipy, Hill, został wicemistrzem świata, a zespół zdobył mistrzostwo konstruktorów. Sezon później team ponownie postawił na Hilla i Coultharda. Łącznie wygrali pięć wyścigów, z czego cztery były triumfami Damona, który ponownie znalazł się na 2. miejscu w tabeli kierowców. Również Williams uplasował się na 2. pozycji wśród konstruktorów. W 1996 roku do Hilla dołączył Jacques Villeneuve. Williams absolutnie zdominował sezon, wygrywając dwanaście z szesnastu wyścigów. Osiem z nich wygrał Brytyjczyk, co dało mu mistrzowski tytuł, a Kanadyjczyk z czterema triumfami uplasował się tuż za nim. Stajnia z Grove w tabeli konstruktorów wyprzedziła drugie Ferrari aż o 105 punktów. Panujący mistrz świata opuścił zespół, a w jego miejsce zakontraktowano Heinza-Haralda Frentzena. Williams ponownie znalazł się na czele stawki, broniąc obu mistrzostw. Villeneuve zanotował siedem z ośmiu wygranych zespołu, co pozwoliło mu sięgnąć po upragniony puchar. Z kolei Niemiec został wicemistrzem świata. Po tym, jak Renault wycofało się z F1, Williams musiał zmienić dostawcę silników. Zdecydowano się na usługi Mecachrome, który dysponował starymi, bliźniaczymi modelami silników Renault. Brak progresu w konstrukcji i jednostce napędowej bolidu odbił się na wynikach zespołu. Kierowcy nie wygrali ani jednego wyścigu, trzykrotnie stając tylko na podium. Brytyjska ekipa spadła na 3. miejsce wśród konstruktorów. W 1999 roku firma Mecachrome przekształciła się w Supertcec i wciąż dostarczała Williamsowi jednostki napędowe. Do zmian doszło w składzie kierowców, gdyż ekipę reprezentowali już Ralf Schumacher i Alessandro Zanardi. Niemiec trzy razy meldował się na podium, co dało zespołowi 5. pozycję w klasyfikacji konstruktorów. Włoch żadnego z wyścigów nie ukończył w czołowej szóstce, co doprowadziło do zerwania z nim współpracy po zakończeniu sezonu.

Od 2000 roku nowym dostawcą silników dla Williamsa zostało niemieckie BMW. Partnerem Schumachera został Jenson Button. Brytyjski zespół ponownie nie odniósł zwycięstwa w żadnym z wyścigów. Niemiec trzykrotnie meldował się na podium, co wystarczyło do zdobycia 3. miejsca w klasyfikacji konstruktorów. Stajnia z Grove powróciła do wygrywania rok później, ale kłopoty z niezawodnością pozwoliły jej tylko na cztery wiktorie. Trzy z nich były zasługą Schumachera, a czwarte Juana Pablo Montoyi, który zastąpił Buttona. Team musiał uznać wyższość Ferrari i McLarena, a sezon zakończył na 3. pozycji. W trakcie kampanii 2002 Ferrari nie wygrało tylko dwóch rund i w jednej z nich - w Malezji - najlepszy okazał się Ralf Schumacher. Williams został wicemistrzem konstruktorów. Sezon później kierowcy zdobyli po dwa zwycięstwa, aczkolwiek żaden z nich nie liczył się w walce o mistrzostwo. Zespół ponownie uplasował się na 2. lokacie w tabeli konstruktorów. 2004 rok był ostatnim dla Montoyi w Williamsie. Kolumbijczyk zwyciężył w ostatniej rundzie rozgrywanej w Brazylii. Miał jednak za sobą trudne 12 miesięcy, ponieważ został zdyskwalifikowany zawodów w Kanadzie i USA. Schumacher też borykał się z problemami, gdyż poważna kontuzja wykluczyła go z udziału w sześciu wyścigach, w których zastępowali go Marc Gene oraz Antonio Pizzonia. W sezonie 2005 brytyjskie fotele zajęli Mark Webber i Nick Heidfeld. Kierowcy cztery razy stanęli na podium. Na pięć ostatnich rund miejsce Niemca zajął Pizzonia. W międzyczasie stosunki między Williamsem a BMW znacznie się pogorszyły. Obie strony publicznie wyraziły swoje niezadowolenie ze współpracy i mimo obowiązującej umowy - zakończyły wspólną relację. Brytyjska ekipa zakończyła zmagania na 5. pozycji wśród konstruktorów. Na kolejny rok zdecydowano się nawiązać współpracę silnikową z firmą Cosworth. Miejsce Heidfelda zajął Nico Rosberg. Zespół przez cały sezon miał duże problemy z niezawodnością i ani razu nie zameldował się na podium, co było pierwszym takim przypadkiem od debiutu w F1 w 1977 roku. W klasyfikacji konstruktorów ekipa zajęła 8. miejsce. Słaba dyspozycja zmusiła Brytyjczyków do zmiany dostawcy jednostek napędowych. Tym razem zdecydowano się na Toyotę. Obok Rosberga ścigał się Alexander Wurz. Austriak w Kanadzie zdobył jedyne w sezonie podium dla zespołu, który ostatecznie uplasował się na 4. pozycji wśród konstruktorów. W 2008 roku miejsce Wurza zajął Kazuki Nakajima. Pozostający w zespole Rosberg dwa razy stanął na podium, ale forma teamu wciąż była daleka od zadowalającej. W tabeli zespołów Williams zajął dopiero 8. lokatę. Sezon później wszystkie punkty zdobyte dla teamu były zasługą Niemca. Regularność Rosberga nie wystarczyła jednak, by stanąć na podium. Zespół ukończył więc rywalizację na siódmym 7. miejscu w tabeli konstruktorów.

W 2010 roku Williams powrócił do silników Coswortha. Do zmian doszło także w składzie kierowców, gdyż nawiązano współpracę z Rubensem Barrichello i Nico Hulkenbergiem. Ekipa ponownie zakończyła sezon bez podium. Podczas weekendu w Brazylii Niemiec zdołał jedynie wywalczyć pole position w zmiennych warunkach. Team uplasował się na 6. miejscu w tabeli konstruktorów. W kolejnej kampanii miejsce Hulkenberga zajął Pastor Maldonado. Wyniki kierowców były bardzo rozczarowujące. Zaledwie trzy razy udało im się ukończyć zawody na punktowanych pozycjach. Williams zajął 9. pozycję wśród zespołów, mając za sobą tylko ekipy, które zakończyły zmagania z zerem na koncie. Na sezon 2012 Brytyjczycy związali się z Renault, które dostarczało im jednostki napędowe. Miejsce Barrichello zajął Bruno Senna. Podczas GP Hiszpanii Maldonado odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w F1, które było także pierwszym triumfem Williamsa od 2004 roku. Kilka godzin po wyścigu w garażu ekipy wybuchł pożar, w wyniku którego kilka osób zostało rannych. Mimo zwycięstwa team zajął dopiero 8. miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później fotel Senny zajął Valtteri Bottas. Nie poprawiło to jednak wyników teamu, gdyż każdy z kierowców tylko raz meldował się w punktowanej dziesiątce. Williams uplasował się na 9. lokacie wśród zespołów. Od sezonu 2014 u boku Bottasa ścigał się Felipe Massa. Zespół rozpoczął także długoletnią współpracę z Martini oraz Mercedesem, który stał się ich nowym dostawcą silników. Forma zespołu znacznie wzrosła, a jego kierowcy dziewięciokrotnie stawali na podium, dzięki czemu Williams powrócił do czołowej trójki w klasyfikacji konstruktorów. Przed wyścigiem w Austrii Massa wygrał kwalifikacje, a tuż za nim uplasował się Bottas, co oznaczało, że ekipa zajmie pierwszy rząd przed startem do wyścigu po raz pierwszy od 2003 roku. W kampanii 2015 stajnia z Grove ponownie uplasowała się na 3. pozycji. W tymże sezonie jej kierowcy czterokrotnie meldowali się na podium. Rok później dyspozycja ekipy nieco się obniżyła, a Bottas zdobył jedyne podium dla Williamsa w Kanadzie. Brytyjski team zameldował się na 5. miejscu w klasyfikacji końcowej. W 2017 roku zespół reprezentowali Massa i Lance Stroll. Kanadyjczyk słabo rozpoczął sezon, aczkolwiek zapewnił ekipie jedyne podium w sezonie podczas rundy w Azerbejdżanie. Williams ponownie ukończył zmagania jako piąty konstruktor. W 2018 roku obok Strolla zakontraktowano Siergieja Sirotkina, a kierowcą rezerwowym został Robert Kubica. Obaj reprezentanci zespołu mieli trudności z punktowaniem, a Williams w większości wyścigów był ekipą końca stawki, zajmując ostatnie miejsce w zestawieniu zespołowym.

W sezonie 2019 brytyjskie barwy reprezentowali Kubica i junior Mercedesa, George Russell, który podpisał trzyletni kontrakt. Był to jeden z najgorszych epizodów w historii ekipy. Zaledwie jeden wywalczony punkt i zdecydowanie najgorszy bolid w stawce. O katastrofie zespołu najlepiej świadczył fakt, iż nie zdążył on przygotować swojego samochodu na pierwsze dni zimowych testów. W 2020 roku doszło do dużych zmian w Grove. Z zespołem pożegnała się rodzina Williamsów, która sprzedała swoje udziały firmie inwestycyjnej Dorilton Capital. Brytyjczyków opuścił także Kubica. Zastąpił go Nicholas Latifi. Nowi właściciele zaczęli powoli odbudowywać legendarną stajnię. Zatrudnili m.in. nowego szefa, Simona Robertsa, a także CEO, Josta Capito, który z czasem przejął obowiązki tego pierwszego. Zespół notował już lepsze osiągi, ale nie zmieniło to faktu, iż sezon zakończyli bez zdobyczy punktowej, co było pierwszym takim przypadkiem w historii Williamsa. Ekipa znacznie lepiej spisywała się już w sezonie 2021, w którym zajęła 8. pozycję w klasyfikacji konstruktorów. Russell wywalczył nawet jedno podium podczas 3-okrążeniowego GP Belgii. Brytyjczyk dwukrotnie kończył też kwalifikacje w czołowej trójce. Jego świetna dyspozycja zaowocowała transferem do Mercedesa. W miejsce Russella przyszedł Alex Albon.