Zespoły F1 - McLaren

• Lando Norris (Wielka Brytania)
• Oscar Piastri (Australia)

Bruce McLaren ścigał się w F1 dla teamu Cooper, z którym wygrał trzy wyścigi i w 1960 roku został wicemistrzem świata. W sezonie 1963 Nowozelandczyk stworzył własny zespół o nazwie McLaren Motor Racing. Ekipa Bruce'a zadebiutowała w F1 podczas GP Monako w 1966 roku. Ze względu na słaby dobór silników McLaren zdobył swój pierwszy punkt dopiero podczas rundy w Wielkiej Brytanii. Następny rok w wykonaniu ekipy także nie okazał się sukcesem, a najlepszym rezultatem było 4. miejsce wywalczone w Monako. Przed kampanią 1968 do Bruce'a dołączył mistrz świata z ubiegłego sezonu, Denny Hulme. Bolid teamu napędzany był silnikiem DFV firmy Cosworth. Podczas GP Belgii McLaren odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w historii. Hulme dołożył dwa triumfy we Włoszech i Kanadzie, dzięki czemu zespół zajął 2. pozycję w klasyfikacji konstruktorów. Rok później kierowcy zespołu pięciokrotnie meldowali się na podium, jednak dopiero w ostatnim wyścigu sezonu Hulme stanął na jego najwyższym stopniu.

W dwóch pierwszych wyścigach kampanii 1970 zawodnicy zajmowali drugie miejsca. W czerwcu tego roku - podczas testowania samochodu M8D Can-Am w Goodwood - zginął Bruce McLaren. Kontrolę nad ekipą przejął wówczas Teddy Mayer. U boku Hulme'a ścigali się Dan Gurney i Peter Gethin. Żaden z kierowców ani razu nie stanął na podium. Rok później zespół reprezentowali Hulme, Gethin i Jackie Oliver, ale team nie powrócił do wygrywania. Znaczną poprawę odnotowano dopiero w sezonie 1972, kiedy Hulme i Peter Revson aż dziesięciokrotnie meldowali się na podium, a pierwszy z nich na jego najwyższym stopniu podczas rundy w RPA. McLaren ukończył sezon na 3. pozycji. Zespół zajął tę samą lokatę 12 miesięcy później, jednak na swoim koncie miał już trzy zwycięstwa - jedno zdobyte przez Hulme'a w Szwecji i dwa przez Revsona w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Kierowcy McLarena łącznie osiem razy stawali na podium. W sezonie 1974 zespół rozpoczął współpracę z Emmersonem Fittipaldim. Hulme wygrał otwierającą sezon rundę w Argentynie, a Fittipaldi zwyciężał w Brazylii, Belgii i Kanadzie, co pozwoliło mu triumfować w klasyfikacji kierowców. McLaren został mistrzem konstruktorów, co dało zespołowi pierwszy w historii dublet. Następny rok był mniej udany dla Brytyjczyków. Co prawda ekipa dziesięć razy meldowali się na podium, w tym trzy razy triumfowali, natomiast w klasyfikacji konstruktorów zajęli dopiero 3. miejsce.

Na sezon 1976 w miejsce odchodzącego Fittipaldiego zakontraktowano Jamesa Hunta. Do połowy roku Brytyjczyk tracił sporo punktów do świetnie dysponowanego Laudy. Jednakże poważny wypadek Austriaka podczas GP Niemiec wykluczył go z dwóch kolejnych wyścigów, a Hunt to wykorzystał. Do końca sezonu wygrywał jeszcze czterokrotnie, a przed finałową rundą w Japonii tracił trzy punkty do Laudy. Austriak wycofał się z zawodów z powodu niebezpiecznych warunków na torze, co dało Brytyjczykowi mistrzowski tytuł. W klasyfikacji konstruktorów McLaren musiał jednak ustąpić Ferrari. W 1977 roku - mimo trzech zwycięstw - Hunt zakończył sezon dopiero na 5. miejscu w mistrzostwach kierowców, a McLaren na 3. wśród konstruktorów. Sezon później miejsce Jochena Massa zajął Patrick Tambay. Ani Francuz, ani James Hunt nie byli w stanie walczyć o najwyższe cele. We Francji Brytyjczyk zdobył jedyne podium dla zespołu. McLaren zajął dopiero 8. miejsce w zestawieniu konstruktorów. W 1979 roku ekipę reprezentowali Tambay i John Watson. Brytyjczyk zdobył jedyne podium dla zespołu w otwierającej rundzie w Argentynie. McLaren uplasował się na 7. lokacie w tabeli konstruktorów.

W następnej kampanii miejsce Tambaya zajął Alain Prost. Mało konkurencyjny samochód sprawił, że z 11 punktami McLaren zajął 7. miejsce wśród konstruktorów. W sezonie 1981 Prosta zastąpił Andrea de Cesaris. Pozostający w zespole Watson cztery razy stanął na podium, w tym na jego najwyższym stopniu w GP Wielkiej Brytanii. Brytyjczycy uplasowali się na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym samym roku przeniesiono siedzibę zespołu z Colnbroon do Woking, a do władz teamu dołączył Ron Dennis. Przed kampanią 1982 kierowcą zespołu został Niki Lauda. Austriak wygrał dwa wyścigi - podobnie jak pozostający w ekipie Watson. Reprezentanci McLarena ośmiokrotnie stawali na podium, co poskutkowało 2. miejscem w klasyfikacji konstruktorów. Rok później zespół ponownie zanotował obniżenie formy. Jego kierowcy tylko pięciokrotnie meldowali się bowiem na podium. Watsonowi udało się tylko wygrać w wyścigu na zachodzie Stanów Zjednoczonych. McLaren był 4. wśród konstruktorów. Od 1984 roku stajnia z Woking zaczęła korzystać ze skonstruowanych przez Porsche silników marki TAG. Zespół w składzie z Prostem i Laudą zdominował mistrzostwa, wygrywając dwanaście z szesnastu rozgrywanych wyścigów, co dało im mistrzostwo konstruktorów. W tabeli kierowców Austriak wyprzedził swojego partnera zespołowego o 0,5 punktu. Ekipa odnotowała kolejny podwójny triumf także rok później, ale tym razem to Prost został mistrzem świata, deklasując Austriaka. W następnej kampanii McLaren spadł na 2. miejsce w klasyfikacji zespołów, ale Prost zdołał obronić mistrzostwo świata. Keke Rosberg, który zastąpił Laudę, nie był w stanie podjąć walki z Francuzem. W 1987 roku, mając w składzie Prosta i Stefana Johanssona, McLaren z trzema zwycięstwami i dwunastoma finiszami na podium został wicemistrzem świata wśród konstruktorów. Sezon później Brytyjczycy rozpoczęli współpracę z Hondą, a partnerem Prosta został Ayrton Senna. Team Rona Dennisa absolutnie zdominował sezon, wygrywając aż piętnaście z szesnastu rozgrywanych rund. Brazylijczyk wyprzedził Francuza o 3 punkty i został mistrzem świata, a McLaren cieszył się kolejnym dubletem w swojej historii. Brytyjski zespół zdobył oba tytuły także 12 miesięcy później. Tym razem to jednak Prost - choć w kontrowersyjnych okolicznościach - wygrał klasyfikację kierowców. W połowie sezonu Francuz ogłosił, że od przyszłego roku będzie reprezentował barwy Ferrari.

Jego miejsce zajął Gerhard Berger. Po odejściu Prosta atmosfera w zespole rozluźniła się, a McLaren trzeci sezon z rzędu sięgnął po dublet. Mistrzem świata ponownie został Ayrton Senna, mimo że walka Francuza i Brazylijczyka ponownie była bardzo zacięta. Pierwsze miejsca na czele obu tabeli nie uległy zmianie także w roku 1991. Sezon później kierowcy McLarena wygrali pięć wyścigów, ale był to rok dominacji Williamsa, który zwyciężył w obu klasyfikacjach. Team z Woking zajął 2. pozycję wśród konstruktorów. W kampanii 1993 Williams z Prostem przewodzili stawce i wygrali oba tytuły. Brytyjczycy powrócili z kolei do silników Forda po tym, jak Honda wycofała się ze sportu. Pięć triumfów Senny pozwoliło jemu i McLarenowi uplasować się na 2. lokatach. Obok Brazylijczyka ścigał się Michael Andretti, ale ze względu na rozczarowujące wyniki, został zastąpiony po GP Włoch przez Mikę Hakkinena. Fin pozostał w zespole na kolejny sezon, a u jego boku ścigał się Martin Brundle. Bolid teamu tym razem był napędzany jednostką napędową Peugeota. Forma McLarena znacznie się obniżyła, a kierowcy nie odnotowali ani jednego zwycięstwa. Osiem razy zdołali jednak zameldować się na podium. Team z Woking zakończył zmagania na 4. miejscu w tabeli. W sezonie 1995 doszło do związania się zespołu z Mercedesem oraz licznych przetasowań wśród zawodników. Za kierownicą bolidu McLarena jeździli: Hakkinen, Mark Blundell, Nigel Mansell oraz Jan Magnussen. Zespół ponownie nie odnotował żadnego zwycięstwa, kończąc zmagania na 4. pozycji w tabeli konstruktorów. Skład na 1996 rok tworzyli Hakkinen i David Coulthard. Ośmiokrotnie meldowali się na podium, jednak żaden z nich na jego najwyższym stopniu. McLaren ponownie był 4. w klasyfikacji końcowej. Podczas pierwszej rundy sezonu 1997 Coulthard przełamał haniebną passę ekipy z Woking i zwyciężył w wyścigu. Wygrał także rundę we Włoszech. Hakkinen triumfował z kolei w GP Europy. Mimo lepszej dyspozycji pozycja McLarena w tabeli kolejny raz nie uległa zmianie. Rok później brytyjska ekipa powróciła na czoło stawki, notując dublet. Dziesięć z szesnastu wyścigów należało do McLarena. Osiem z nich wygrał Hakkinen, który został mistrzem świata. Fin z pięcioma zwycięstwami na koncie nie oddał tytułu także w przyszłym roku, natomiast McLaren musiał uznać wyższość Ferrari w klasyfikacji konstruktorów.

Sytuacja zespołu nie zmieniła się także w następnym sezonie, jednak tym razem to Hakkinen spadł na drugie 2. miejsce na rzecz Michaela Schumachera. W 2001 roku McLaren ponownie nie był w stanie stawić czoła Ferrari, ale kierowcy brytyjskiego teamu zanotowali po dwie wygrane. Ekipa dopisała na swoje konta kolejne dwa wicemistrzostwa - tym razem za sprawą Coultharda. W następnym sezonie miejsce Hakkinena zajął jego rodak, Kimi Raikkonen. Stajnia z Woking odnotowała tylko jedno zwycięstwo w Monako, które odniósł Coulthard i zakończyła ówczesną kampanię na 3. miejscu w tabeli konstruktorów. W 2003 roku kierowcy McLarena wygrali dwa pierwsze wyścigi, aczkolwiek team znów zakończył zmagania na 3. pozycji. Raikkonen został wicemistrzem świata. 12 miesięcy później podczas GP Belgii Fin zanotował jedyne zwycięstwo w sezonie dla ekipy, która spadła na 5. lokatę w mistrzostwach konstruktorów. W 2005 roku miejsce Coultharda zajął Juan Pablo Montoya. McLaren odnotował wówczas dziesięć zwycięstw, w tym siedem Raikkonena, który znowu został wicemistrzem świata - podobnie jak jego zespół. Gorzej wyglądała następna kampania. Brytyjczycy zakończyli go bez żadnego triumfu na koncie, co zaowocowało spadkiem na 3. miejsce wśród zespołów. Po wyścigu w USA miejsce Montoyi zajął Pedro de la Rosa.

W 2007 roku skład kierowców tworzyli dwukrotny mistrz świata, Fernando Alonso i debiutant, Lewis Hamilton. Zawodnicy zanotowali po cztery wygrane i pewnie zmierzali po triumf w obu klasyfikacjach, ale między nimi panowała bardzo napięta atmosfera. Kłopoty zespołu spotęgowała afera "Spygate" podejrzewająca go o posiadanie szczegółowych planów technicznych samochodu Ferrari. Brytyjski team został uznany winnym i wykluczony z mistrzostw konstruktorów. Obaj kierowcy zdobyli taką samą liczbę punktów, ale o jedno "oczko" wyprzedził ich Kimi Raikkonen, który został mistrzem świata. Hiszpan odszedł do Renault, a jego miejsce zajął Heikki Kovalainen. Po odniesieniu pięciu zwycięstw Hamilton został mistrzem świata. Losy tytułu rozstrzygnęły się dopiero podczas finałowego wyścigu, w którym na ostatnim okrążeniu wyprzedził Timo Glocka i zdobył potrzebną liczbę punktów do triumfu. McLaren uplasował się na 2. pozycji wśród konstruktorów. W 2009 roku forma zespołu nie przypominała zeszłorocznej. Hamilton wygrał dwa wyścigi, ale nie miał szans w walce o mistrzostwo. Ekipa z Woking spadła na 3. miejsce w tabeli zespołów..

Mistrzowska forma nie powróciła także rok później, mimo iż do zespołu dołączył mistrz świata, Jenson Button, który zastąpił Kovalainena. Obaj kierowcy wygrali łącznie pięć wyścigów, co zagwarantowało McLarenowi wicemistrzostwo świata. Jednakże żaden z nich nie odgrywał znaczącej roli w mistrzostwach kierowców. Podobna sytuacja miała miejsce w 2011 roku, ale brytyjski team tym razem zanotował sześć triumfów. Sezon później spadł na 3. miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Hamilton oraz Button wygrali łącznie siedem rund. Przed kampanią 2013 miejsce asa z Stevenage zajął Sergio Perez. Ani on, ani Button nie stanął chociaż raz na podium. McLaren zakończył zmagania na 5. pozycji w tabeli zespołów. Rok później brytyjski team zanotował bardzo dobre otwarcie sezonu, w którym nowy kierowca teamu, Kevin Magnussen wywalczył 2., a Buttona miejsce. Do końca sezonu jednak żaden z reprezentantów McLarena nie znalazł się na podium, co ponownie uplasowało ich na 5. lokacie. Od sezonu 2015 Brytyjczycy znowu ścigali się z jednostką napędową Hondy. Do Buttona dołączył Fernando Alonso. Sezon okazał się jednak katastrofą, gdyż kierowcy tylko sześć razy kończyli zmagania w punktach. Brytyjski team uplasował się na przedostatnim, 9. miejscu w tabeli konstruktorów. Dyspozycja zespołu nieco poprawiła się w następnym sezonie. Zawodnicy punktowali w większej ilości wyścigów. McLaren awansował także na 6. miejsce w klasyfikacji. Rok później odchodzącego Buttona zastąpił Stoffel Vandoorne. Zespół ponownie był przedostatni w tabeli, a kierowcom udało się zdobyć punkty tylko osiem razy. Od kampanii 2018 team z Woking zaczął korzystać z silników Renault, co przełożyło się na lepszą dyspozycję. W niektórych wyścigach kierowcy mogli liczyć się w walce o punktowaną dziesiątkę, ale i tak były to wyniki dalekie od tych, jakich oczekiwałoby szefostwo czy Fernando Alonso. W obliczu odejścia Hiszpana McLaren ogłosił, że w 2019 roku jego barwy będą reprezentować Carlos Sainz oraz Lando Norris.

Duet ten prezentował się świetnie zarówno w sezonie 2019, jak i 2020. W tym czasie obaj zawodnicy wywalczyli trzy podia, a w klasyfikacjach konstruktorów zajmowali odpowiednio 4. i 3. pozycję. Przed kampanią 2021 doszło do pewnych zmian w McLarenie. W miejsce odchodzącego do Ferrari, Sainza, przyszedł Daniel Ricciardo, a zespół ponownie zaczął używać jednostek napędowych Mercedesa. W tymże sezonie Norris czterokrotnie meldował się na podium, a Australijczyk dorzucił zwycięstwo w GP Włoch - pierwsze dla teamu od GP Brazylii 2012. Brytyjczycy z ogromnymi nadziejami przystępowali do nowej ery regulacyjnej w sporcie, ale nie przełożyli tego na rzeczywistość. W 2022 roku zanotowali spadek w klasyfikacji konstruktorów na 5. miejsce, wywalczając zaledwie jedno podium. Spora w tym "zasługa" była Ricciardo, który kompletnie nie mógł sobie poradzić w maszynie MCL60. To doprowadziło do przedwczesnego rozstania zespołu z nim, a w jego miejsce - po sądowej walce z Alpine - zaangażowano debiutanta Oscara Piastriego. McLaren jeszcze gorzej rozpoczął sezon 2023, ale w jego tracie zanotował jeden z największych postępów po stronie osiągów samochodu. W drugiej części rywalizacji zdobył aż 9 podiów (7 Norrisa i 2 Piastriego), dzięki czemu awansował na 4. lokatę w zestawieniu drużynowym. Sukces ten został okraszony premierowym triumfem Australijczyka podczas katarskiego sprintu. Stajnia z Woking wykorzystała osiągnięcia swoich kierowców do podpisania z nimi wieloletnich kontraktów.