Zespoły F1 - McLaren

• Daniel Ricciardo (Australia)
• Lando Norris (Wielka Brytania)

Bruce McLaren ścigał się w Formule 1 dla teamu Cooper, z którym wygrał trzy wyścigi i w 1960 roku został wicemistrzem świata. W 1963 roku McLaren stworzył własny zespół o nazwie McLaren Motor Racing. Ekipa Bruce'a zadebiutowała w Formule 1 podczas Grand Prix Monako w 1966 roku. Ze względu na słaby dobór silników McLaren zdobył swój pierwszy punkt dopiero podczas rundy w Wielkiej Brytanii. Następny rok w wykonaniu ekipy także nie okazał się sukcesem, a najlepszym rezultatem było czwarte miejsce zdobyte w Monako. W 1968 roku do Bruce'a dołączył mistrz świata z ubiegłego sezonu, Denny Hulme. Bolid teamu napędzany był silnikiem DFV firmy Cosworth. Podczas Grand Prix Belgii McLaren jako pierwszy minął linię mety, co było pierwszym zwycięstwem dla zespołu. Hulme dołożył dwa triumfy we Włoszech i w Kanadzie, dzięki czemu zespół zajął drugie miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później kierowcy zespołu pięciokrotnie meldowali się na podium, jednak dopiero w ostatnim wyścigu sezonu Hulme stanął na jego najwyższym stopniu.

W dwóch pierwszych wyścigach sezonu 1970 kierowcy odnotowali drugie miejsca. W czerwcu tego roku, podczas testowania samochodu M8D Can-Am w Goodwood zginął Bruce McLaren. Kontrolę nad ekipą przejął wtedy Teddy Mayer. U boku Hulme ścigali się Dan Gurney i Peter Gethin. Żaden z kierowców ani razu nie stanął na podium. Rok później zespół reprezentowali Hulme, Gethin i Jackie Oliver, jednak team nie powrócił do wygrywania. Znaczną poprawę odnotowano w 1972 roku, gdy Hulme i Peter Revson aż dziesięciokrotnie meldowali się na podium, a pierwszy z nich na jego najwyższym stopniu podczas rundy w RPA. McLaren ukończył sezon na trzeciej pozycji. Zespół zajął tę samą lokatę rok później, jednak na swoim koncie miał już trzy zwycięstwa, jedno zdobyte przez Hulme'a w Szwecji i dwa przez Revsona w Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Kierowcy łącznie osiem razy stawali na podium. Rok później zespół rozpoczął współpracę z Emmersonem Fittipaldim. Hulme wygrał otwierającą sezon rundę w Argentynie, a Fittipaldi zwyciężał w Brazylii, Belgii i Kanadzie, co pozwoliło mu triumfować w klasyfikacji kierowców. McLaren został mistrzem konstruktorów, co dało zespołowi pierwszy w historii dublet. Następny sezon był mniej udany, co prawda ekipa dziesięć razy meldowała się na podium, w tym trzy razy triumfowała, jednak w klasyfikacji konstruktorów zajęła dopiero trzecie miejsce, a ubiegłoroczny mistrz świata musiał ustąpił Nikiemu Laudzie.

Na sezon 1976 w miejsce odchodzącego Fittipaldiego zakontraktowano Jamesa Hunta. Do połowy sezonu Brytyjczyk tracił sporo punktów do świetnie dysponowanego Laudy, jednak poważny wypadek Laudy podczas Grand Prix Niemiec wykluczył go z dwóch kolejnych wyścigów. Hunt do końca sezonu wygrywał jeszcze czterokrotnie, a przed finałową rundą w Japonii dysponował przewagą trzech punktów nad Laudą. Austriak wycofał się z zawodów z powodu niebezpiecznych warunków na torze, co dało Brytyjczykowi mistrzowski tytuł. W klasyfikacji konstruktorów McLaren musiał jednak ustąpić Ferrari. W 1977 roku, mimo trzech zwycięstw, Hunt zakończył sezon dopiero na piątym miejscu w mistrzostwach kierowców, a McLaren na trzecim wśród konstruktorów. Rok później miejsca Massa zajął Patrick Tambay. Ani Francuz, ani James Hunt nie byli w stanie walczyć o najwyższe cele. We Francji Hunt zdobył jedyne podium dla zespołu w tym sezonie. McLaren zajął dopiero ósme miejsce w klasyfikacji konstruktorów. W 1979 roku ekipę reprezentowali Tambay i John Watson. Brytyjczyk zdobył jedyne podium dla zespołu w rundzie otwierającej sezon. McLaren uplasował się na siódmym miejscu w tabeli konstruktorów.

W następnym roku miejsce Tambaya zajął Alain Prost. Mało konkurencyjny samochód sprawił, że z 11 punktami McLaren zajął 7 miejsce wśród konstruktorów. W sezonie 1981 miejsce Prosta zajął Andrea de Cesaris. Pozostający w zespole Watson cztery razy stanął na podium, w tym na jego najwyższym stopniu podczas rundy w Wielkiej Brytanii. McLaren uplasował się na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym roku przeniesiono siedzibę zespołu z Colnbroon do Woking, a do władz teamu dołączył Ron Dennis. W 1982 kierowcą zespołu został Niki Lauda. Austriak wygrał dwa wyścigi, podobnie jak pozostający w ekipie Watson. Reprezentanci McLarena ośmiokrotnie stawali na podium, co dało teamowi drugie miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Rok później zespół ponownie zanotował obniżenie formy, jego kierowcy pięciokrotnie meldowali się na podium, a Watson raz triumfował podczas wyścigu na zachodzie Stanów Zjednoczonych. McLaren był czwarty wśród konstruktorów. Od 1984 roku ekipa z Woking zaczęła korzystać ze skonstruowanych przez Porsche silników marki TAG. Zespół w składzie z Prostem i Laudą zdominował mistrzostwa, wygrywając dwanaście z szesnastu rozgrywanych wyścigów, co dało im mistrzostwo konstruktorów. W tabeli kierowców Austriak wyprzedził swojego partnera zespołowego o pół punktu. Ekipa odnotowała podwójny triumf także rok później, jednak tym razem do Prost został mistrzem świata, deklasując Austriaka. W następnym McLaren spadł na drugie miejsce w klasyfikacji konstruktorów, jednak Prost obronił mistrzostwo świata. Keke Rosberg, który zastąpił Laudę nie był w stanie podjąć walki z Francuzem. W 1987 roku, mając w składzie Prosta i Johanssona, McLaren z trzema zwycięstwami i dwunastoma finiszami na podium został wicemistrzem świata wśród konstruktorów. Rok później team z Woking rozpoczął współpracę z Hondą, a partnerem zespołowym Prosta został Ayrton Senna. Ekipa absolutnie zdominowała sezon, wygrywając piętnaście z szesnastu rozgrywanych rund. Brazylijczyk wyprzedził Francuza o 3 punkty i został mistrzem świata, a McLaren cieszył się kolejnym dubletem w swojej historii. Brytyjski team zdobył oba mistrzostwa także rok później, jednak tym razem to Francuz zdobył tytuł wśród kierowców. W połowie sezonu Prost ogłosił, że od przyszłego roku będzie reprezentował barwy Ferrari.

Następcą Prosta został Gerhard Berger. Po odejściu Francuza atmosfera w zespole rozluźniła się, a McLaren trzeci sezon z rzędu sięgnął po dublet. Mistrzem świata ponownie został Ayrton Senna, mimo że walka Francuza i Brazylijczyka ponownie była bardzo zacięta. Pierwsze miejsca na czele obu tabeli nie uległy zmianie także w roku 1991. Sezon później kierowcy McLarena wygrali pięć wyścigów, jednak był to rok dominacji Williamsa, który zwyciężył w obu klasyfikacjach. Team z Woking zajął drugie miejsce wśród konstruktorów. W następnym roku Williams z Prostem przewodzili stawce i wygrali oba tytuły. Brytyjski team powrócił do silników Forda po tym, jak Honda wycofała się ze sportu. Pięć triumfów Senny pozwoliło jemu i McLarenowi zająć drugie miejsca. Obok Brazylijczyka ścigał się Michael Andretti, jednak ze względu na rozczarowujące wyniki, został zastąpiony po Grand Prix Włoch przez Mikę Hakkinena. Fin pozostał w zespole na kolejny sezon, a u jego boku team reprezentował Martin Brundle. Bolid brytyjskiego teamu tym razem był napędzany jednostką Peugeota. Forma McLarena znacznie się obniżyła, a kierowcy nie odnotowali ani jednego zwycięstwa, osiem razy meldując się na podium. Team z Woking zakończył zmagania na czwartym miejscu w tabeli. W sezonie 1995 doszło do związania się zespołu z Mercedesem oraz do licznych przetasowań wśród kierowców. Za kierownicą bolidu McLarena jeździli Hakkinen, Brundle, Blundell i Magnussen. Brytyjski team ponownie nie odnotował zwycięstwa, kończąc zmagania na czwartej pozycji w tabeli konstruktorów. Skład na 1996 rok tworzyli Hakkinen i David Coulthard. Ośmiokrotnie meldowali się na podium, jednak żaden z nich na jego najwyższym stopniu. McLaren ponownie był czwarty w klasyfikacji końcowej. Podczas pierwszej rundy sezonu 1997 Coulthard przełamał haniebną passę teamu w Woking i zwyciężył w wyścigu. Wygrał także rundę we Włoszech. Hakkinen triumfował w Grand Prix Europy. Mimo lepszej dyspozycji, pozycja McLarena w tabeli kolejny raz nie uległa zmianie. Rok później brytyjska ekipa wróciła na czoło stawki notując dublet. Dziesięć z szesnastu wyścigów należało do McLarena. Osiem z nich wygrał Hakkinen, który został mistrzem świata. Fin z pięcioma zwycięstwami na koncie nie oddał tytułu także w przyszłym roku, jednak McLaren musiał uznać wyższość Ferrari w klasyfikacji konstruktorów.

Sytuacja teamu nie zmieniła się także w następnym sezonie, jednak tym razem Hakkinen również spadł na drugie miejsce na rzecz Schumachera. W 2001 roku McLaren ponownie nie był w stanie stawić czoła Ferrari, jednak kierowcy brytyjskiego teamu zanotowali po dwie wygrane. Ekipa dopisała na swoje konta kolejne dwa wicemistrzostwa, tym razem jednak za sprawą Coultharda. W następnym sezonie miejsce Hakkinena zajął jego rodak, Kimi Raikkonen. Ekipa odnotowała tylko jedno zwycięstwo w Monako, które odniósł Coulthard i zakończyła sezon na trzecim miejscu w tabeli konstruktorów. W sezonie 2003 kierowcy McLarena wygrali dwa pierwsze wyścigi, jednak team znowu zakończył zmagania na trzecim miejscu. Raikkonen został wicemistrzem świata. Rok później podczas wyścigu w Belgii Fin zanotował jedyne zwycięstwo w sezonie dla ekipy z Woking, która spadła na piątą pozycję w mistrzostwach konstruktorów. W 2005 roku miejsce Coultharda zajął Juan Pablo Montoya. McLaren odnotował dziesięć zwycięstw w sezonie, w tym siedem Raikkonena, który został wicemistrzem świata, podobnie jak jego zespół. Gorzej wyglądał kolejny sezon, który ekipa ukończyła bez zwycięstwa na koncie, co zaowocowało spadkiem na trzecie miejsce wśród zespołów. Po wyścigu w USA miejsce Montoyi zajął Pedro de la Rosa.

W 2007 roku skład kierowców tworzyli mistrz świata Fernando Alonso i debiutant Lewis Hamilton. Kierowcy zanotowali po cztery wygrane i pewnie zmierzali po triumf w obu klasyfikacjach. Między kierowcami panowała bardzo napięta atmosfera, a kłopoty zespołu potęgowała afera "Spygate", podejrzewająca McLarena o posiadanie szczegółowych planów technicznych samochodu Ferrari. Brytyjski team został uznany winnym i wykluczony z mistrzostw konstruktorów. Obaj kierowcy zdobyli taką samą liczbę punktów, a o jedno oczko wyprzedził ich Kimi Raikkonen z Ferrari, który został mistrzem świata. Hiszpan odszedł po sezonie do Renault, a jego miejsce zajął Heikki Kovalainen. Hamilton, po odniesieniu pięciu zwycięstw został mistrzem świata, jednak sprawy tytułu rozstrzygnęły się dopiero podczas ostatniego wyścigu, w którym na ostatnim okrążeniu wyprzedził Timo Glocka i zdobył potrzebną liczbę punktów do triumfu. McLaren uplasował się na drugiej pozycji wśród konstruktorów. W 2009 roku forma zespołu nie przypominała zeszłorocznej. Hamilton wygrał dwa wyścigi i nie miał szans z walce o mistrzostwo, a team z Woking spadł na trzecie miejsce w tabeli konstruktorów.

Mistrzowska forma nie powróciła także rok później. Do zespołu dołączył Jenson Button, który zastąpił Kovalainena. Kierowcy wygrali łącznie pięć wyścigów, co zagwarantowało McLarenowi wicemistrzostwo świata, jednak żaden z nich nie odgrywał znaczącej roli w mistrzostwach kierowców. Podobna sytuacja miała miejsce w 2011 roku, jednak brytyjski team tym razem zanotował sześć triumfów. Sezon później McLaren spadł na trzecie miejsce w klasyfikacji konstruktorów, z siedmioma zwycięstwami odniesionymi przez Hamiltona i Buttona. W 2013 roku miejsce Hamiltona zajął Sergio Perez. Żaden z kierowców ani razu nie zameldował się na podium. McLaren zakończył zmagania na piątej pozycji w tabeli zespołów. Rok później brytyjski team zanotował bardzo dobre otwarcie sezonu, w którym nowy kierowca teamu, Kevin Magnussen zajął drugie, a Button trzecie miejsce. Do końca sezonu jednak żaden z reprezentantów McLarena nie powtórzył wizyty na podium, co ponownie uplasowało team na piątym miejscu. Od 2015 roku McLaren ścigał się z jednostką napędową Hondy. Do Buttona dołączył Fernando Alonso. Sezon okazał się katastrofą, gdyż kierowcy tylko sześć razy kończyli zmagania w punktach. Brytyjski team uplasował się na przedostatnim, dziewiątym miejscu w tabeli zespołów. Dyspozycja zespołu nieco poprawiła się w następnym sezonie, pozwalając kierowcom punktować w większej ilości wyścigów. McLaren awansował także na szóste miejsce w klasyfikacji. Rok później miejsce Buttona zajął Stoffel Vandoorne. Zespół ponownie był przedostatni w tabeli, a kierowcom udało się zdobyć punkty tylko osiem razy. Od 2018 roku team z Woking korzysta z silników Renault. Zespół prezentował lepszą dyspozycje, będąc w stanie w niektórych wyścigach liczyć się w walce o punktowaną dziesiątkę, ale i tak były to osiągi dalekie od tych jakie chciałoby szefostwo zespołu i Fernando Alonso. W obliczu odejścia Fernando Alonso, brytyjski team ogłosił, że w 2019 roku ich barwy będą reprezentować Carlos Sainz Jr oraz Lando Norris.