Zespoły F1 - Ferrari

• Carlos Sainz (Hiszpania)
• Charles Leclerc (Monako)

Ferrari uczestniczyło już w pierwszym sezonie mistrzostw Formuły 1, które ustanowiono w roku 1950. Jest jedynym zespołem w historii, który startował w każdym roku zmagań od powstania serii. Ekipa z Maranello zadebiutowała podczas Grand Prix Monako w 1950 roku, które było drugą rundą sezonu. Bronią teamu w walce o mistrzostwo był bolid 125 F1 oraz trzej kierowcy: Alberto Ascari, Raymond Sommer i Gigi Villoresi. Pierwsze zwycięstwo dla Ferrari odniósł Jose Froilan Gonzalez, który triumfował podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii w sezonie 1951. W 1952 roku, po zwycięstwie w sześciu wyścigach, Alberto Ascari sięgnął po mistrzowski tytuł. Rok później powtórzył swój wyczyn, tym razem triumfując pięciokrotnie. Po zmianie zasad silnikowych Ferrari radziło sobie dużo gorzej w sezonach 1954 i 1955, gdzie wygrało odpowiednio dwa i jeden wyścig. W 1956 roku team z Maranello wykupił bolidy Lancii, w którym Juan Manuel Fangio triumfował w mistrzostwach. Rok później kierowcom Ferrari nie udało się wygrać ani jednego wyścigu. W 1958 roku zespół reprezentowali: Luigi Musso, Peter Collins i Mike Hawthorn. Pierwszy z nich zginął podczas wyścigu we Francji, drugi w Grand Prix Niemiec, a trzeci zdobył mistrzowski tytuł, po którym ogłosił zakończenie kariery. Kilka miesięcy później zginął w wypadku samochodowym. W 1959 roku Ferrari dwa razy stawało na najwyższym stopniu podium.

W 1960 roku zespół odniósł tylko jedno zwycięstwo na Monzie. W 1961 roku bolid Ferrari dominował w stawce a Phil Hill i Wolfgang von Trips rywalizowali o mistrzowski tytuł. Podczas Grand Prix Włoch Niemiec rozbił swój bolid, co doprowadziło do jego śmierci. Amerykanin triumfował w klasyfikacji generalnej. W kolejnym sezonie Ferrari nie odnotowało zwycięstwa, a w 1963 roku jedynie raz triumfowało podczas Grand Prix Niemiec. W 1964 roku, po wygranych w wyścigach w Niemczech i we Włoszech, John Surtees sięgnął po mistrzowski tytuł. Rok później ekipa Ferrari nie zwyciężyła w żadnej rundzie. W 1966 roku Surtees po wygraniu dwóch wyścigów został wicemistrzem świata, a ekipa z Maranello zajęła drugiej miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Następny rok nie przyniósł zespołowi zwycięstw. Sezon 1968 to jedna wygrana, którą we Francji zanotował Jackie Ickx. Rok później Ferrari ponownie ukończyło zmagania bez wygranej.

W 1970 roku ekipa sięgnęła po cztery zwycięstwa, w tym trzy wywalczone przez Ickxa, który został mistrzem świata. W kolejnych latach ekipa musiała się zmagać z kryzysem formy, który uniemożliwił im wygrywanie w wyścigach aż do roku 1974. W tym sezonie do zespołu dołączył Niki Lauda, który odniósł dwa zwycięstwa, a trzecie dodał Clay Regazzoni, który został wicemistrzem świata. Sezon 1975 był wielki triumfem Ferrari, które zwyciężyło w klasyfikacji konstruktorów z sześcioma zwycięstwami. Pięć z nich odniósł Lauda, który sięgnął po mistrzowską koronę. W sezonie 1976 Austriak był na dobrej drodze do obronienia tytułu, mając na swoim koncie pięć zwycięstw, jednak podczas wyścigu w Niemczech doszło do incydentu, który doprowadził do zapalenia się jego bolidu i spowodował poważne obrażenia u kierowcy. Lauda wrócił do ścigania już sześć tygodni po wypadku, jednak wycofał się z ostatniej rundy, uznając jazdę w deszczowych warunkach za niebezpieczną, co skutkowało przegraną mistrzowskiego tytułu o jeden punkt z Jamesem Huntem. Rok później Austriak sięgnął jednak po mistrzostwo, a Ferrari zdobyło tytuł konstruktorów. W 1978 roku włoska ekipa zwyciężała pięciokrotnie, jednak nie była w stanie triumfować w żadnej klasyfikacji. Sytuacja zmieniła się sezon później, gdy mistrzostwo konstruktorów ponownie powędrowało do Ferrari, a ich kierowca, Jody Scheckter został mistrzem świata kierowców.

Rok 1980 roku przyniósł znaczne obniżenie formy. Ekipa ani razu nie zwyciężyła w wyścigu. Sezon później dyspozycja zespołu uległa poprawie, a Gilles Villeneuve zwyciężył w Monako i Hiszpanii. Rok 1982 oznaczał dla Ferrari utratę dwóch kierowców. Villeneuve zginął podczas kwalifikacji przed wyścigiem w Belgii, a Pironi doznał poważnej kontuzji podczas Grand Prix Niemiec. Mimo tragicznych wydarzeń ekipa sięgnęła po tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Cztery zwycięstwa w 1983 roku pozwoliły Ferrari ponownie wywalczyć mistrzostwo wśród zespołów. Rok później team sięgnął po tylko jeden triumf, gdy podczas Grand Prix Belgii na najwyższym stopniu podium stanął Michele Alboreto. Włoch zanotował także dwa zwycięstwa w następnym sezonie, co pozwoliło mu zostać wicemistrzem świata. Sezon 1986 to ponowny spadek formy i brak zwycięstw dla ekipy z Maranello. Rok później, nowy kierowca teamu Gerhard Berger odniósł zwycięstwo w dwóch ostatnich wyścigach sezonu. W 1988 roku Berger wygrał tylko raz, podczas wyścigu we Włoszech, a Ferrari zostało wicemistrzem konstruktorów. Rok później kierowcy zespołu, Berger i Nigel Mansell odnieśli trzy zwycięstwa.

W 1990 roku do Ferrari dołączył trzykrotny mistrz świata, Alain Prost. Francuz wygrał pięć wyścigów w sezonie, jednak ostatecznie uległ Sennie i został wicemistrzem, tak samo jak Ferrari wśród konstruktorów. Rok później forma zespołu uległa pogorszeniu, a Prost, po tym jak nie był w stanie wygrać żadnego z wyścigów, publicznie skrytykował zespół, za co został zwolniony przed ostatnim wyścigiem sezonu. Po odejściu Francuza Ferrari nie było w stanie wygrać wyścigu także w dwóch kolejnych latach. W 1994 roku Berger zwyciężył w Niemczech, a sezon później Alesi odniósł triumf podczas Grand Prix Kanady. W sezonie 1996 zespół reprezentowali Eddie Irvine i dwukrotny mistrz świata, Michael Schumacher. Niemiec zdołał zanotować trzy zwycięstwa, które pozwoliły ekipie z Maranello znaleźć się na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej. Rok później Schumacher był bardzo blisko mistrzowskiego tytułu, gdy przed ostatnim wyścigiem miał o punkt więcej od walczącego z nim Villenueve. Podczas zmagań między kierowcami do szło do kontaktu, a sędziowie uznali, że Niemiec zrobił to celowo, przez co zdyskwalifikowali go z całego sezonu. W sezonie 1998 Niemiec ponownie otarł się o mistrzostwo, jednak mimo sześciu triumfów musiał zadowolić się drugim miejscem, podobnie jak Ferrari w klasyfikacji konstruktorów. Początek kolejnego sezonu zapowiadał się obiecująco, kierowcy zdobyli trzy zwycięstwa w czterech pierwszych wyścigach, jednak sytuacja skomplikowała się podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, w którym Schumacher doznał kontuzji, która wykluczyła go ze startów na sześć kolejnych wyścigów. Niemiec został zastąpiony przez Mikę Salo. Wyniki kierowców pozwoliły włoskiej ekipie zdobyć tytuł wśród konstruktorów, jednak Irvine musiał uznać wyższość Hakkinena i zadowolić się wicemistrzostwem.

2000 rok obfitował w świetne wyniki dla zespołu z Maranello. Schumacher zanotował dziewięć zwycięstw, co pozwoliło mu zdobyć mistrzowską koronę, a Ferrari zajęło pierwsze miejsce w klasyfikacji konstruktorów, co było pierwszym dubletem dla włoskiej ekipy od sezonu 1979. Dominacja jeszcze bardziej uwydatniła się sezon później, gdy Schumacher przypieczętował zwycięstwo, zdobywając prawie dwa razy więcej punktów niż drugi Coulthard. Ferrari ponownie zdobyło mistrzostwo konstruktorów. Gdy wydawało się, że włoska ekipa już nie jest w stanie bardziej dominować nad pozostałymi zespołami, rok później reprezentanci teamu z Maranello triumfowali piętnaście razy na siedemnaście rozgrywanych wyścigów. Jedenaście zwycięstw Schumachera oznaczało kolejny tytuł mistrzowski Niemca, a także kolejny z rzędu dublet Ferrari. W 2003 roku włoska ekipa ponownie zakończyła zmagania z dwoma mistrzostwami, jednak walka o tytuł wśród kierowców była nierozstrzygnięta aż do ostatniego wyścigu. Schumacher zdołał jednak po raz kolejny zostać mistrzem świata. Sezon później Ferrari wróciło do dominowania, wygrywając piętnaście z osiemnastu wyścigów, w tym trzynaście przez samego Schumachera. Oba trofea trafiły do włoskiej ekipy, a Niemiec stał się siedmiokrotnym mistrzem świata. 2005 rok przyniósł znaczne obniżenie dyspozycji Ferrari. Schumacher zdołał wygrać tylko w USA i była to jedyna wygrana zespołu w tym sezonie. Rok później, mimo siedmiu zwycięstw, Niemiec zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, podobnie jak Ferrari wśród konstruktorów. W swoim pierwszym sezonie dla włoskiej ekipy, Felipe Massa zanotował dwa zwycięstwa. Schumacher ogłosił zakończenie kariery, a jego miejsce zajął Kimi Raikkonen. W 2007 roku kierowcy Ferrari wygrywali dziewięciokrotnie, co pozwoliło ekipie z Maranello sięgnąć po mistrzowski tytuł. Sześć triumfów zanotował Kimi Raikkonen, który zdobył mistrzostwo świata, o jeden punkt wyprzedzając Hamiltona i Alonso. Ekipie udało się sięgnąć po mistrzostwo konstruktorów także rok później, po tym jak kierowcy osiem razy meldowali się na najwyższym stopniu podium. Blisko triumfu był także Felipe Massa, jednak mimo wygrania ostatniej rundy musiał uznać wyższość Hamiltona. W 2009 roku Ferrari zanotowało tylko jedno zwycięstwo, po tym jak Raikkonen wygrał w Belgii.

W 2010 roku Fernando Alonso zastąpił Kimiego Raikkonena u boku Felipe Massy. Hiszpan po zanotowaniu pięciu zwycięstw walczył o mistrzostwo do ostatniego wyścigu, jednak ostatecznie musiał uznać wyższość Vettela. Ferrari zajęło trzecie miejsce wśród konstruktorów. Rok później ekipa ponownie dzierżyła trzecią pozycję w klasyfikacji ogólnej, przy czym żaden z kierowców nie liczył się w walce o mistrzostwo. Alonso zakończył sezon na czwartej, a Massa na szóstej pozycji. Sytuacja zmieniła się w 2012 roku, gdy Hiszpan znów nieznacznie przegrał tytuł mistrzowski, a jego trzy zwycięstwa pozwoliły jednie na drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. Massa był siódmy, a Ferrari drugie wśród konstruktorów. Mimo że rok później Alonso ponownie został wicemistrzem, jego strata do Vettela wynosiła aż 155 punktów. Felipe Massa swój ostatni sezon w Ferrari zakończył na ósmym miejscu, a ekipa z Maranello uplasowała się na trzeciej pozycji. W 2014 roku do zespołu wrócił Kimi Raikkonen. Ekipa odstawała jednak od czołówki i nie była w stanie walczyć o zwycięstwa. Fin zakończył zmagania dopiero na dwunastej pozycji w klasyfikacji ogólnej, a Hiszpan na szóstej. Ferrari uplasowało się na czwartym miejscu wśród konstruktorów. W 2015 roku Alonso został zastąpiony przez Sebastiana Vettela. Niemiec odniósł trzy zwycięstwa w sezonie, a w klasyfikacji generalnej uplasował się za kierowcami Mercedesa. Raikkonen był czwarty, a Ferrari drugie w mistrzostwach konstruktorów. Rok później ekipa zakończyła zmagania na trzecim miejscu, nie zdobywając ani jednego zwycięstwa. Vettel uplasował się na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a Raikkonen na szóstym. W 2017 roku Niemiec prowadził wyrównaną walkę o mistrzostwo z Hamiltonem, wygrał pięć wyścigów, jednak musiał uznać wyższość Brytyjczyka, z którym przegrał o 46 punktów. Kimi Raikkonen uplasował się na czwartym miejscu, a Ferrari zdobyło wicemistrzostwo wśród konstruktorów. Rok 2018 to ponowna walka między Ferrari i Mercedesem o oba tytuły. Potwierdzono, że od następnego sezonu miejsce Kimiego Raikkonena zajmie Charles Leclerc.